“Cijelo selo je tada bilo uzdrmano”, prisjeća se Raudži Panvar (82), jedan od najstarijih seljana. “Ljudi su postali nervozni, jer su se borili za opstanak. Čak i sitnice znale su da izazovu sukobe među njima, jer su svi bili očajni i frustrirani. Mnogi su tada počeli i da se opijaju, što je dodatno unazadilo ovo selo”, kaže Panvar.
Frustrirani cijelom situacijom, mnogi seljani su odlučili da odu u gradove, iako su u selu ostavili cijelo imanje. Upravo u tom periodu odselilo je skoro 90 odsto stanovnika. Tadašnji seoski sarpanč (vođa sela) bio je bez vizije i seljani su shvatili da moraju izabrati novog. Odlučili su da se obrate Popatrau Pavaru, jedinom u selu koji je imao fakultetsku diploma i koji se, takođe, spremao da ode. Pavar u početku nije bio zainteresovan, ali su seljani bili uporni i on je izabran za novog sarpanča.
Jedna od prvih stvari koje je Pavar uveo jeste da je ubijedio seljane da zatvore prodvnice alkohola, kojih je u mjestu bilo čak 22.
Nakon toga je uredio s Bankom Maharašatre da siromašnim seljanima da povoljne kredite, od kojih je dio iskorišten za popravljanje infrastrukture u selu, s posebnim naglaskom na navodnjavanje. Pavar je napravio šemu prikupljanja kišnice i vremenom su napravili ogromne rezerve za sušne periode.
“Naše selo je patilo zbog nedostatka vode i niko nije želio da obrađuje zemlju. Tada smo shvatili da je voda naš najveći problem. Kada smo to riješili, sve je krenulo nabolje”, kaže Pavar.
Iako u Hivare Bazaru godišnje padne svega 40 cm kiše po kvadratnom metru, oni pametnim akumuliranjem vode uspijevaju da sačuvaju svaku kap kiše. Kada su vidjeli da se stanje u selu popravlja, to je imalo presudnog značaja na samopouzdanje i moral seljana, a ona su i porodice počele da se vraćaju u njega.
Ljudi su počeli da sarađuju i zajedno rješavaju sve probleme. Stvorene su zajednice od dvije-tri porodice, koje se uzajamno pomažu i jedni drugima rade na poljima, kada je to potrebno, pa se tako izbjegavaju troškovi unajmljivanja radnika.